AHŞAP SANATI

Ahşap, Anadolu-Türk sanatının erken dönemlerinden başlayarak, değişik sanat ürünlerinde karşımıza çıkmaktadır. Başta kapı, pencere kanatları, minber, mihrap, sütun başlıkları, kiriş gibi mimarlık öğelerinde, rahle, Kur'an mahfazası, sandık, sehpa gibi eşyaların üretilmesinde değişik tekniklerde kullanılmıştır. Ahşap çok yaygın kullanılan bir malzeme olduğundan kullanılan teknikler de buna bağlı olarak çeşitlilik göstermektedir. 

Ahşap süsleme teknikleri; kündekarî tekniği (hakiki ve taklit kündekarî), oyma tekniği (düz satıhlı, yuvarlak satıhlı, derin oyma, çift katlı, eğri kesim tekniği), kabartma tekniği, kazıma tekniği, kakma tekniği, tarsi tekniği, kafes tekniği, çıtalarla yapılan kafes tekniği, kafes oyma(ajur) tekniği, maşrabiye tarzı kafes tekniği, ajur yapıştırma tekniği ve ahşap üzerine boyama tekniğidir.

Genellikle ağaç olarak; ceviz, elma, armut, sedir, abanoz, gül, şimşir, meşe ve çam tercih edilmiş, işin önemine göre yakın çevrede olmasa da bulunmasına çalışılmıştır. Kapı, pencere kanatları, minber ve mihrapta çokça uygulanan, özgün işçilik gerektiren teknik ise kündekaridir. Bu teknikte, baklava, yıldız gibi geometrik geçmeler, tutkal kullanılmadan bir çerçeveyle çevrilir. Parçaların alıştırılmasıyla, çatkı oluşturulur.  Bunların dışında "taklit kündekarı" denilen teknikte ise, ahşap parçalar yan yana getirildikten sonra geometrik desen kabartma biçiminde işlenir.

Müzede 13. yüzyıla ait kündekari ve aur tekniği ile yapılan eserlerin yanı sıra, geç dönemlere ait kündekari ve ajur tekniği ile işlenmiş ahşap örnekleri mevcuttur. Sedef kakma olarak işlenmiş, rahleler, sakal-ı şerif kutuları ve şamdan örnekleri mevcuttur.16. ve 17. yüzyıllarda sedefli eşya kullanımı yaygınlık kazanmış, mimariye bağlı öğelerde ve diğer değişik türde eşyalara kadar uygulama alanı bulmuştur. Sedef, bazen ahşap üzerinde tek başına, bazen de fildişi, bağa ve kemikle birlikte kullanılmıştır.